ଏକ ଯବାନର ଜୀବନ କେତେ କଠିନ ହୋଇଥାଏ ଏବଂ ସବୁବେଳେ ତାଙ୍କୁ ବିଭିନ୍ନ ପ୍ରକାରର ସମସ୍ୟାକୁ ପାର କରି ଦେଶର ସେବା ପାଇଁ ପ୍ରସ୍ତୁତ ରହିବାକୁ ପଡିଥାଏ । ଏହି କଥାର ଅନ୍ଦାଜ ଆପଣ ବର୍ତ୍ତମାନ ହୋଇଥିବା ପୁଲୱାମାର ଆକ୍ରମଣରେ ସହିଦ ହୋଇଥିବା ଦେଶର ଯବାନ ଏବଂ ତାଙ୍କର ପରିବାରର ଲୁହକୁ ଦେଖି ଜାଣି ପାରିବେ । ଯେତେବେଳେ ଗୋଟିଏ ସ୍ଵାମୀ ଆର୍ମୀରେ ରହିଥାଏ ଏବଂ ସୀମା ଉପରେ ଛିଡା ହୋଇଥାଏ ତେବେ ତାହାର ପତ୍ନୀର ଜୀବନ କେମିତି ହୋଇଥାଏ ।
ଗୋଟିଏ ଯବାନର ପତ୍ନୀ ନିଜର କାହାଣୀରେ ଏହା ବିଷୟରେ କହିଛନ୍ତି । ନେହା କଶ୍ୟପ ଏକ ସୈନିକଙ୍କର ପତ୍ନୀ ଅଟନ୍ତି । “ହ୍ଯୂମଂସ ଅଫ ବମ୍ବେ” ନାମକ ଫେସବୁକ ପେଜ ଉପରେ ଲେଖା ହୋଇଥିବା ତାଙ୍କର ଏକ ପୋଷ୍ଟ ବର୍ତ୍ତମାନ ବହୁତ ଭାଇରାଲ ହେଉଛି । ବର୍ତ୍ତମାନ ସୁଧା ଏହି ପୋଷ୍ଟକୁ ୧୦ ହଜାର ଥର ଶେୟାର କାରା ଯାଇଛି ।
ନେହା ଏହି ପୋଷ୍ଟରେ ନିଜର ସ୍ଵାମୀଙ୍କ ସହିତ ପ୍ରଥମ ଦେଖାରୁ ଆରମ୍ଭ କରି ସେ ସମସ୍ତ ଅନୁଭୂତିକୁ ପ୍ରକାଶ କରିଛନ୍ତି ଯାହା କାହାକୁ ବି ଭାବୁକ କରିଦେବ । ଆମେ ପ୍ରଥମ ଥର ସେତେବେଳେ ଦେଖା ହୋଇଥିଲୁ ଯେତେବଳେ ମୁଁ ସିଂବୟୋସିସରେ ଲ ପଢୁଥିଲି ଏବଂ ସେ ଅକେଡମୀରେ କ୍ୟାଡେଟ ଥିଲେ ।
ମୁଁ ଏବଂ ମୋର ସାଙ୍ଗମାନେ ସବୁ ସପ୍ତାହର ଶେଷ ଦିନରେ ୧୧ ଟଙ୍କାର ଗୋଟିଏ ବସ ଧରି ଏନଡୀଏର ଅକେଡମୀ ପହଞ୍ଚି ଯାଉଥିଲେ । କେବଳ ଏଥିପାଇଁ କି ସେହି କ୍ୟାଣ୍ଟିନର ଖାଦ୍ୟ ବହୁତ ଶସ୍ତା ଥିଲା । ଏହିଭଳି ଭାବରେ ଆମେ ବନ୍ଧୁ ହୋଇଗଲୁ, କିନ୍ତୁ ବହୁତ ଜଲ୍ଦି ସେ ଦେହରାଦୂନରେ IMA ଚାଲିଗଲେ ଏବଂ ପୁଣି ଜଣେ ଅଫିସର ହୋଇଥିବାରୁ ତାଙ୍କୁ ଭାରତର କେତେକ ସ୍ଥାନରେ ବଦଳି କରାଗଲା ।
ଆପଣ ବିଶ୍ଵାସ କରିବେ ନାହିଁ, ଏହି ସବୁ ସମୟରେ ଆମେ କେବଳ ଚିଠି ସାହାର୍ଯ୍ୟରେ ହିଁ ପରସ୍ପର ସହିତ କଥାବାର୍ତ୍ତା କରୁଥିଲୁ । ଏହା ପରେ ୬ ବର୍ଷ ଏମିତି ହିଁ ଚାଲିଲା । ଶେଷରେ ସେ ଦିନେ ମୋତେ ଏସଏମଏସ କରିଲେ, ଲେଖିଲେ କି – ‘ମୋ ହୃଦୟରେ କେବଳ ତୁମର ହିଁ ଛବି ଅଛି ଏବଂ ମୁଁ ସବୁବେଳେ ତୁମ ସହିତ ରହିବା ପାଇଁ ଚାହୁଁଛି ।‘ ଏହି ସନ୍ଦେଶ ପରେ ସବୁ ନିଶ୍ଚିତ ହୋଇଗଲା ।
ବାହାଘର ପରେ ହିଁ ମୁଁ ତାଙ୍କ ସହିତ ଭଟିଂଡା ଚାଲିଗଲି । ଯେଉଁଠି ମୁଁ ଘରୁ ଓକିଲର କାମ କରୁଥିଲି । ଆମେ ସେହି ସମୟରେ ପାଖାପାଖି ୧.୫ ବର୍ଷ ଏକାଠି ରହିଲୁ । କିନ୍ତୁ ମୁଁ ଜାଣିଥିଲି କି ସବୁ ଦୁଇ ବର୍ଷରେ ତାଙ୍କ ସହିତ ମୁଁ ଏହି ଜାଗରୁ ସେହି ଜାଗାକୁ ଯାଇ ପାରିବି ନାହିଁ । କେତେକ ଜାଗାରେ ତାଙ୍କର ପୋସ୍ଟିଂଗ ହୋଇଛି, ଆଉ ମୁଁ କେବଳ ପଢାଇବା କାମ କରି ପାରିବି । କିନ୍ତୁ ମୁଁ ତ ଶିକ୍ଷୟତ୍ରି ନୁହେଁ, ମୁଁ ଜଣେ ଓକିଲ ଅଟେ ।
ଏହା ପରେ ଆମେ ଦୁଇଜଣ ନିଷ୍ପତି ନେଲୁ କି ମୁଁ ମୁମ୍ବାଇ ଚାଲିଯିବି ଏବଂ ମୋ କ୍ୟାରିୟରକୁ ଆଗକୁ ବଢାଇବି, ସେ ନିଜର ପୋସ୍ଟିଂଗ ହିସାବରେ କାମ କରିବେ । ଏହା ବହୁତ କଷ୍ଟ ଥିଲା ।
ଆମେ ବେଳେ ବେଳେ ଚାରି ଚାରି ମାସ ପରେ ଦେଖା କରୁଥିଲୁ । ବର୍ତ୍ତମାନ ଆମର ୩ ବର୍ଷର ଝିଅ ଅଛି । ନେହା ଆଗକୁ କହିଲେ କି ସେ ବର୍ତ୍ତମାନ ବିମାନରେ ଅଛନ୍ତି । ବେଳେ ବେଳେ ମୋତେ ତାଙ୍କର ଅନୁପସ୍ତିତିର ଅନୁଭବ ହୁଏ । କିନ୍ତୁ ମୋ ଝିଅ ମୋ ପାଖରେ ଆସି ମୋର ସାହାସ ବଢାଇ ଥାଏ । ସେ ସବୁଦିନ ଫୋନ କରି ନିଜ ଝିଅକୁ ପଚାରୁଥିଲେ କି ଆଜି ସେ ସ୍କୁଲରେ କଣ ଶିଖିଛି ।
ମୋର ସ୍ଵାମୀ ନିଜ ପିଲାର କେତେକ ସାଥିମାନଙ୍କୁ ଯୁଧ୍ୟରେ କିମ୍ବା କୌଣସି ତକନିକ କାରଣରୁ ତାଙ୍କୁ ହରାଇଛନ୍ତି । ବହୁତ ଦିନ ଏମିତି ବି ହୋଇଥାଏ ଯେତେବେଳେ ଆମ ଭିତରେ କୌଣସି କଥାବାର୍ତ୍ତା ବି ହୁଏ ନାହିଁ । ଏହାସବୁ ଆମ ପାଇଁ ସହିବା ବହୁତ କଷ୍ଟ ହୋଇଥାଏ । କିନ୍ତୁ ତଥାପି ମୋତେ କିଛି ମନେ ପଡୁ ନାହିଁ କି ସେ କୌଣସି ଗୋଟିଏ ଦିନ ବି ସେ କିଛି ଶିକାୟତ କରିଛନ୍ତି ।
ସେ ସବୁ ଦିନ ସକାଳେ ହସି ହସି ଉଠିଥାନ୍ତି କାରଣ ସେ ଜାଣିଛନ୍ତି କି ସେ ଦେଶର ସେବା କରୁଛନ୍ତି । ମୋର ସ୍ଵାମୀଙ୍କ ଭଳି ଦେଶର ସେବା କରୁଥିବା ଦେଶଭକ୍ତ ମାନଙ୍କର ଚେହେରାରେ ବିଭିନ୍ନ ପ୍ରକାରର ସମସ୍ୟା ଥିବା ସତ୍ବେ ବି ସେମାନଙ୍କ ମନରେ ଦେଶର ସେବାର ଭାବନା ହୋଇଥାଏ ।
ଆଶାକରୁଛୁ ନେହାଙ୍କ ଏହି କାହାଣୀ ଆପଣଙ୍କୁ ନିଶ୍ଚୟ ଭଲ ଲାଗିଥିବ । ଶେୟାର କରନ୍ତୁ ଓ ଆମ ସହୁତ ରହିବା ପାଇଁ ପେଜକୁ ଲାଇକ କରିବାକୁ ଭୁଲିବେନି ।